فعالیت های حوزه کشاورزی ریشه ای باستانی و تاریخی در فرهنگ کشور ما دارد . در هر منطقه بسته به شرایط اقلیمی روستاییان از مزایای حوزه کشاورزی بهرمند شده اند . از شمال کشور و باغ های پرتغال و مزارع برنج گرفته تا جنوب کشور و نخل های سر به فلک کشیده همه و همه نشان از آن دارد که ایرانیان در هر شرایطی توانسته اند از خاک حاصل خیز این دیار روزی و رزق خود را تامین کنند . در شرایط کنونی و مشکلات مربوط به خشکسالی و کم بود آب های زیر زمینی اگر بخواهیم مانند نسل های پیش از خاک حاصل خیز این دیار استفاده کنیم باید علوم جدید را با رورش های سنتی حوزه کشاورزی ترکیب کنیم .

پرورش مرغ بومی از گذشته‌های دور در ایران رایج بوده است. خانواده‌های روستایی و عشایری، با نگهداری تعدادی مرغ و خروس، آن‌ها را پرورش می‌دادند و با استفاده از گوشت، تخم و پر آن‌ها، بخشی از نیازهای افراد خانواده را برطرف می‌کردند. همچنین مازاد تولید مرغ و تخم‌مرغ خود را به شهرها برده و می‌فروختند. امروزه نیز در بیشتر روستاهای کشور با کمترین هزینه و امکانات، پرورش مرغ بومی به صورت گله‌های کوچک انجام می‌شود. دلایل اهمیت پرورش و نگهداری مرغ بومی در روستاها حفظ ذخایر پرارزش ژنتیکی مرغ‌های بومی، بهبود تغذیه روستاییان، ایجاد اشتغال و بهبود درآمد آنان. کاهش بخشی از نیاز کشور به مواد خوراکی طیور مثل ذرت، سویا، گندم، جو و ... که از خارج تأمین می‌شود. مقاومت مرغ بومی در برابر شرایط نامساعد زیستی و بیماری‌ها. امکان نگهداری مرغ بومی، با کم‌ترین هزینه و فقط با مصرف باقیمانده سفره و ضایعات کشاورزی. مقبولیت تولیدات طیور بومی به عنوان محصول ارگانیک ( که بدون استفاده از دارو پرورش یافته‌اند ) در میان مصرف کنندگان. بیشتر بودن مزیت پرورش مرغ بومی در بستر، نسبت به نگهداری در قفس. گوشت مرغ و تخم‌مرغ دارای ارزش غذایی زیادی بوده و تأمین‌کننده پروتئین حیوانی روستاییان می‌باشد. تهیه محل و جایگاه پرورش مرغ، برای روستاییان بسیار آسان‌تر از فراهم‌کردن محل و جایگاه برای پرورش دیگر حیوانات اهلی می‌باشد. نگهداری و پرورش مرغ‌های بومی، به دلیل نیاز نداشتن به امکانات و تجهیزاتی که در پرورش مرغ‌های صنعتی مورد استفاده قرار می‌گیرند و نیز داشتن مقاومت بیشتر و سازگاری با اقلیم بومی، آسان‌تر است. خانوارهای روستایی فاقد زمین نیز، توانایی نگهداری از چند قطعه مرغ را با حداقل امکانات دارند. زنان و دختران روستایی به عنوان نیروی کار مناسب می‌توانند مدیریت و نگهداری از یک گله کوچک مرغ را برعهده گیرند که درآمد جنبی حاصل از آن، در اقتصاد خانوار روستایی اهمیت زیادی دارد. پرورش مرغ بومی و تولیدات ان، واحد تولیدی کوچکی را به‌وجود می‌آورد که نیاز به فناوری خاصی ندارد. با نگهداری و پرورش طیور، خانوار روستایی به‌ویژه کودکان، بیش از پیش با پرندگان خو می‌گیرند و می‌تواند سرگرمی خوبی برای آنان باشد.

هنر بخش جدا ناپذیری از فرهنگ ایران زمین است . هنر های تجسمی که باعث پدیدار شدن صنایع دستی در ایران شده ریشه ای تاریخی و کهن در تار و پود این سر زمین دارد . با اینکه تولید صنایع دستی محدود به مکان جغرافیایی خاصی نیست ولی زادگاه اصلی آن در بین مناطق روستا نشین است . در قدیم الیام به دلیل اینکه صنعت پوشاک و یا تولیدات مربوط به لوازم خانگی به شکل صنعتی وجود نداشت روستاییان همراه کنار دام پروری از پشم و پوست و یا تار های ابریشم برای بافتن لباس و از خاک، چوب، چرم ، فلزات و وغیره برای ساختن لوازم خانگی مورد نیاز خود بهره برده اند . این رسوم نسل به نسل و سینه به سینه به زمان هان رسیده و حالا صنایع دستی به عنوان نوعی از کالای با اصالت و ارزشمند در بازر های داخلی و خارجی مشتریان خود را دارد .

در كشور وسيعي مانند ايران كه تنوع جغرافيايي آن زياد است، توده نژادهای بومی گوسفند کشور به دلایل محیطی و مدیریت خاصی که پرورش دهندگان اعمال داشته اند، بوجود آمده است. زيرا علاوه بر تفاوتي كه در بين مناطق اقليمي مختلف وجود دارد، در داخل هر ناحيه نيز تنوع زياد است. به همین دلایل پرورش و نگهداری نژادهای مختلف گوسفند در هر منظقه متفاوت است. مهمترین نژاد های گوسفند کشور عبارتنداز: مغانی، لری بختیاری، لری، افشاری، شال، کردی ، سنگسری، عربی، بلوچی ، قره گل، تالشی، زل، دالاق، فراهانی ، مهربان، سنجابی و ... . مزیت های پرورش دام سبک و سنگین • تامین نیاز های پروتئینی خانواده و اهالی روستا • دستیابی به محصولات متنوع برای فروش (شیر ،پنیر گوشت ) • گسترش گله های کوچک در مدت زمان کوتاه • شرایط پرورش نژاد های مختلف با توجه به متنوع بودن شرایط اقلیمی کشور